En Text von Gérard CARAU
Mer werden uus grooß Welt doch noch klään krinn!
Én all Zeidóngen hann se gemeld: E wichdijer Beidraach geent de Klimawandel wär, wemma vill wénijer odder am beschden gar némmeh mém Fliejer fléijen ónn iwwerhaupt némmeh mét de Stinkpötten iwwer de Meeren schéppern gängten. Dat wär ónnnédijer Luxus ónn gäwwt nur de Ómwelt schwer belaschden.
Ónn, wat éss? Hann all die Appellen eppes genótzt? Gucken eich mò all die Reklamen aan, wo uuser Zeidóngen (der Spiejel, de Zeit, de Saabrecker Zeidóng…) jeden Dach ihre Nachrichden „beilääen“. Dò geht et émmer nur dòdrom, nur weit genuch wäsch, bés én de hénnerschden Ecken von der Welt, ze fléijen, fer pragdisch gar neischt. Demnägschd éss bestémmt Australien draan: Dò kammer de Klimawandel dann mò so richtich besichtijen, ónn zwar von ówen rónner, ausem klimatisierten Fliejer raus. De Turischden móss jò eppes geboot génn. Ónn wäm et én Australien ze heiß génn sóllt, der ka jò én de Arktis schéppern ónn zoulouen, wie et Eis schmélzt. Der Klimawandel éss voll ém Trend ónn em Kapitalismus entgeht neischt.
Wer ökologisch nò Amerika wéll, der kann et leider nét so machen wie et Gredel Thunberg, nämlich nur mém Réckewénd hinn ónn zeréck. Awwer móss ma hautzedaachs iwwerhaupt persönlich mét der Naas iwwerall dabei sénn? Mer sénn doch digitalisiert, kénnen doch mét jedem Floh én Hénnerasien schwätzen, wenn der nur e Smaatfoon hat – ónn wer óff der Welt hat haut kennt? Hätt et Gredel nét iwwer Videokonferenz mét der UNO „korrespondieren“ ónn der ganz Welt von dahemm aus de Marsch blòòsen kénnen? Stellen eich mò vor, dem Mädchen wär óff der lang Sejeltörn iwwer de gruselijen Atlantik eppes pasiert…
Mer dérfen also rouhich weider mét de Fliejern ónn de Schéffern de Ómwelt verpeschden (fer e kläänen Óffpreis). An de Autos (allään én Deitschland 55 Millionen!) kómme mer sowieso nét vorbei. Weil: Mer hann kään ÖPNV, wo wérklich fungzioniert. De béschd é Mallorca ém Hurrah, awwer wenn de kään Auto haschd ónn von Oppen nò Saalui móscht, béschde, wenn de aach nòmmoh zeréck
wéllscht, mét Bus ónn Bahn en halwen Dach ónnerwechs. Ónn dat wérklich nét fer neischt…
Dò sénn uus Nòpern, de Luxeburjer, vill weider. Die hann et feerdich braat, ihr Leit ém Lännchen koschdelos fahren ze lossen. Gudd, se hann sich dat Geld, wo dat koschd, von annerschdwo gehóll. Awwer immerhin: Se denken an ihr Bürjer…
Gérard Carau schreibt in Beckinger Moselfränkisch.
Publié le 07/01/2020
Le platt au Brésil : 2 à 3 millions de locuteurs
Paru dans le Mag du Républicain Lorrain du 13/12/2019 (suffit de cliquer sur le lien ci-dessous)
Publié le 20/12/2019
Moselfränkischer Kalenner 2020
Disponible dans quelques jours.
Publié le 01/11/2019
Le texte de Gérard Carau nominé
Le Bosener Grouppe a nominé, pour novembre, le texte de Gérard Carau, notre vice-président.
Himmlich poetisches Firmament
Das Gedicht „En Zeit for de Himmel“ des saarländischen Autors Gérard Carau ist
Mundarttext des Monats im November 2019, darauf hat sich das Kolloquium der
Bosener Gruppe bei einer Tagung verständigt. Der Text wurde ausgewählt, so
Peter Eckert, Autor und Sprecher der Gruppe, weil
er als Naturgedicht in seiner Reinheit und Klarheit beispielgebend ist.
Zur Bosener Gruppe gehören:
Über den ausgezeichneten Text schreibt die Autorin und Sprecherin der Bosener Gruppe Karin Klee:
In jedem literarischen Text steckt immer auch ein mehr
oder weniger klitzekleines Stück Verfasser oder Verfasserin. In dem Gedicht „En
Zeit for de Himmel“ scheint das auf den ersten Blick nicht so zu sein. Gérard
Carau, den wir als hellsichtigen Skeptiker und kritischen Denker kennen, lässt
hier den Himmel zu einer Person werden, deren Sichtbarwerden und Sichverändern
im Lauf des Tages zum Gegenstand lyrischer Gedanken wird. Dem Autor glückt auf
diese Weise eine Naturbetrachtung, die weder Fragen stellt, noch erklären oder
urteilen muss. Mit ganz feinen Worten und Bildern zeigt Gérard Carau uns ein
Stück Himmel, das in seiner Behutsamkeit und Sensibilität am Ende dann doch
einen Hinweis auf die beobachtende und schreibende Gabe des Verfassers gibt.
En Zeit fer de Himmel
Ich maan de Himmel,
moijens,
wenn er zart
ónn wie verschaamt
ónn trónken noch von der Naat
aus em Donkeln spétzt,
mét Roseféngern dann
iwwer de Hiwweln féhrt
ónn dò e Weilchen
stehen bleiwt,
bés er sei Wólken aanzéit
mét Blòò gebléimt,
awwer dussma,
wie óngewéss noch,
ob se imm och stehn.
Gérard Carau
Publié le 24/10/2019
Herwescht
Herwescht
Vielleicht kómmen doch noch e paa scheener Daa. Vielleicht hat de Sónn ém Summer nét all Kraft verlor ónn wärmt der noch de Armen, et Gesicht. Vielleicht kannschde manchmòò noch draußen sétzen, de Aauen zou, ónn durch de Lidder träämen. |
e haschd gemach, wat de kónnschd.
De Äppel sé geroff,
de Kieschen, Mirabellen, Kwetschen égemach.
De béschd bereit.
Der Wénter ka kómmen…
Gérard Carau
Tout juste , ce que je pense actuellement ...
Adrien
Publié le 05/10/2019
Catégories
Kalenner
Sonndach, 11 Apprél 2021
Bild em Mond... Image du mois
Wat és loss... Evènements
Spréchwort... Dicton
"Beim Heiraten muss ma de Aen zoumachen; se ginn später von selwer op."
Spétzname... Sobriquet
